ŞİİR ÇALIŞMALARI
Osman Çakmakçı

I

Adını koydum nesnelerin
Adlarını koyduğumu bilmeden
Örtüşmedi adları
Hep bir mesafe kaldı

Ağaç dedim ağaca
Göğe uzanan yeşil
Taşa taş dedim
Yuvarlandı içine
Gömüldü içine

Çiçek dedim çiçekler oldu
Aldı aklımı başımdan
Yoktan var ettiklerim
Büyüsü var oluşun yoktan

II.

Sesi gelmeden sureti geldi annemin
Pörtlek gözlerini çevirdi üzerime
Annem sonraki günlere verdi gençliğini
Varlığının boş bıraktığı yere
Oğlum, dedi, tutacak ellerimi
Boşluğun üzerinden geçirecek
Sağ salim esenlikle
Korlaşan ellerin

Dönüp bakıyorum içime
Kof bir ağaç gölgesi
İçi boş yanmayan soba
Isıtmayan fener konuşmayan lamba
Yağmayan hava rüzgâr aman vermeyen

Uçurmayan saçlarımı ta arşa kadar
Ki Tanrılar çekiştirdi saçlarımdan
Yukarı ağmak için
Salmak için ovalarına mavinin

Tanrı çaresiz, bitkin
Uzattı olmayan ellerini
Erişmeyen kollarını

III.

Oğul kendi hayatının esiri
Olarak dolaşıyor yüzünde dünyanın
Birbirine dolanan sokaklar
Düğümleniyor bir yanında dünyanın
Çevreyi saran başı dumanlı dağlar
Yollarını bağlar oğulun
İçe düşen bakışın ardından
Tutunamıyor ne kendisine ne de annesine
Ucu karanlık ortasında sokağın

Ki annesi var diye bir çocuk oğlan
Ölünce annesi büyüyecek
Oğul bedeninin duvarlarına sürülecek
İçi dışa boca ederek
Kendi içine düşecek